Γιά τόν Ἰωάννη Μεταξᾶ καί τό ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ἔχουν λεχθεῖ πολλά. Οἱ ἀριθμολόγοι καί πάσης φύσεως οἰωνοσκόποι θά παρατηρήσουν ὅτι οἱ ἡμερομηνίες τῶν τελευταίων ἡμερῶν τοῦ Ὀκτωβρίου τό 1912 καί τό 1940 ἦταν σημαδιακές γιά τόν Μεταξᾶ.
Τήν 1η φορά ἦταν, μαζί μέ τόν Β. Δούσμανη, ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλάδος στίς διαπραγματεύσεις γιά τήν παράδοση τῆς Θεσσαλονίκης ἀπό τήν Ὀθωμανική αὐτοκρατορία στό βασίλειο τῆς Ἑλλάδος, μέ τούς συμμάχους μας στόν Α' Βαλκανικό πόλεμο νά ἐποφθαλμιοῦν τήν νύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ, ὅπου καμμιά πληθυσμιακή ὁμάδα δέν ἦταν πάνω ἀπό 50%, ἄρα ὁ στρατός πού θά ἔμπαινε στήν Θεσσαλονίκη θά ἔκανε οὔτως ἤ ἄλλως κατοχή ( ἐνῶ στά νησιά τοῦ ΒΑ Αἰγαίου, μέ συμπαγή σχεδόν ἑλληνικό πληθυσμό, ὁ ἑλληνικός στρατός εἶχε πολύ εὐκολότερο ἔργο, συνεπῶς δέν τά 'κατέλαβε', ὅπως κάποιοι δόλιοι ἐπεχείρησαν νά παραχαράξουν τήν Ἱστορία "συνωστιζόμενοι", ἀλλά πράγματι τά ἀπελευθέρωσε - οἱ δέ δόλιοι τράπηκαν σέ "ἀπελπισμένη φυγή" ἀπό τήν συνειδητοποιημένη, εὐτυχῶς, σιωπηρά πλειοψηφία).
Τήν 2η φορά ὁ Μεταξᾶς καλοῦνταν νά συνειδητοποιήσει τίς συνέπειες τῆς καθαρῆς ἐπιλογῆς του σέ ἕναν πόλεμο μύρια τοῖς ἑκατό βρώμικο. Οἱ Βρεττανοί κατόρθωσαν νά παρασύρουν τούς Ἰταλούς κάνοντάς τους νά πιστέψουν ὅτι ἤμασταν εὔκολη λεία καί νά ἐπιτεθοῦν. Ὅταν ὁ Χίτλερ ἔμαθε γιά τήν Ἰταλική ἐπίθεση κατά τῆς Ἑλλάδος ζήτησε νά συναντήσει ἐπειγόντως τόν Μουσολίνι στήν Φλωρεντία. Ὅμως ἡ καθυστέρηση τοῦ τραίνου γιά 30 μοιραῖα λεπτά τήν κατέστησε ἄχρηστη, ὁ πόλεμος ξεκίνησε, ὁ Μουσολίνι κόμπαζε καί ὁ Χίτλερ ἦταν τόσο θυμωμένος πού δέν τοῦ μιλοῦσε. Καί τί νά τοῦ ἔλεγε, ὅτι ἔμπλεξε τόν Ἄξονα σέ μιά ἐπιχείρηση ὑψηλοῦ κινδύνου καί ἀμφιβόλου ὀφέλους;
Ὡστόσο οἱ Γερμανοί προσπάθησαν νά διαπραγματευθοῦν μέ τόν Μεταξᾶ τήν ἀνακωχή μέ τούς Ἰταλούς, χωρίς ὑποχώρηση τῶν ἑλληνικῶν δυνάμεων ἀπό τήν βόρειο Ἤπειρο καί λέγεται ὅτι ἔταξαν μέχρι καί Κύπρο καί Δωδεκάνησα σέ περίπτωση πού ὁ Ἄξων κέρδιζε τόν πόλεμο. Μιᾶς ὅμως καί ἡ Ἱστορία γράφεται ἀπό τούς νικητές, καί ἀλήθεια νά ἦταν αὐτά, δέν θά τό μάθουμε ποτέ θετικά.
Ὅπως δέν θά διαλευκανθεῖ καί τό μυστήριο περί τοῦ θανάτου τοῦ Μεταξᾶ τόν Ἰανουάριο τοῦ '41. Ἄν στά παραπάνω προσθέσουμε καί τό ἄλλο μυστήριο γιά τόν χρυσό τῆς Τραπέζης Ἑλλάδος, πού εἴτε ὁ Μεταξᾶς φυγάδευσε σέ μυστική τοποθεσία εἴτε οἱ Βρεττανοί ἅρπαξαν μές στήν ἀναμπουμπούλα τῆς ἐπερχόμενης γερμανικῆς εἰσβολῆς, σέ συνδυασμό μέ τόν περίεργο θάνατο τοῦ Κορυζῆ ( πρωθυπουργός μετά τόν Μεταξᾶ, διοικητής τῆς Τ.τ.Ε. ὥς τότε ), ἔχουμε δολοπλοκίες μέ βρεττανική ἀνάμειξη ὅσες θέλουμε.
Ὁ Μεταξᾶς εἶχε μιλήσει δημοσίως μόνο στίς 30.10.1940 σέ συνέντευξη τύπου. Κρατοῦμε δύο ἀποσπάσματα. Στό ἕνα καλεῖ τούς δημοσιογράφους νά καλύψουν εἰδησεογραφικά τόν πόλεμο, τόν ὁποῖο προέβλεψε μακρύ, μέ μόνο περιορισμό τόν πατριωτισμό τους, δηλώνοντας ὅτι δέν θέλει νά χρησιμοποιήσει λογοκρισία γιά τό ποιές εἰδήσεις θά ἀποκαλύπτονται καί ποιές ὄχι ( σ.σ.:ἄς θυμηθοῦμε καί τήν βύθιση τῆς "Ἕλλης", ἡ ὁποία ὀρθῶς ἀποσιωπήθηκε ). Στό ἄλλο μᾶς δίνει τήν πρόγνωσή του γιά τήν ἔκβαση τοῦ πολέμου, λέγοντας ὅτι ἡ Γερμανία θά χάσει τελικά, ἐπειδή δέν κατάφερε στήν Δουνκέρκη τό ἀποφασιστικό πλῆγμα κατά τῶν ἀντιπάλων της, ἄν καί βρισκόταν σέ πολύ εὐνοϊκή θέση μέ τόν χρόνο νά λειτουργεῖ σέ βάρος τοῦ Ἄξονα.
Ἡ θέση μου εἶναι ὅτι ὁ Μεταξᾶς πρέπει νά κριθεῖ θετικά ἀπό τήν Ἱστορία γιά τό 1940 καί τό 1912. Ὅσοι θέλουν πάντως καταδίκη του, ἄς μήν προσπαθοῦν νά ἀμαυρώνουν τό ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου. Ἦταν ἡ τελευταία μέχρις στιγμῆς φορά πού ἀντισταθήκαμε σέ κατακτητή, γιά τοῦτο καί θυμόμαστε τήν ἀρχή καί ὄχι τό τέλος τοῦ πολέμου γιά τήν χώρα μας. Τό τέλος ἐπεφύλασσε ἀρκετή ντροπή, μέ τόν Τσῶρτσιλ νά καλεῖ τά Χριστούγεννα τοῦ 1944 νά ἀρχίσει ἀπό τήν Ἀθήνα ὁ Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος καί ἡ μετατροπή μας σέ βρεττανοαμερικανικό προτεκτορᾶτο καί ὁ σπαραγμός πού ἀκολούθησε ἦταν τό τίμημα ἀποφυγῆς τῶν χειροτέρων ( σήμερα πιά ἔχουν σωπάσει ὅσοι ἐπί 4,5 δεκαετίες θρηνοῦσαν πού ἡ πατρίδα μας δέν ἐντάχθηκε στό κομμουνιστικό στρατόπεδο, ἐπειδή εἶναι πασιφανές πώς σέ μιά τέτοια περίπτωση θά ἤμασταν σήμερα 100 φορές χειρότερα ἀπό τήν πρό δεκαπενταετίας - 1992 - Ἀλβανία ). Ἐπανερχόμενος στά ἐπιβαρυντικά γιά τόν Μεταξᾶ, προτρέπω τούς κατηγόρους του νά τόν ψέξουν γιά τήν συμπεριφορά του στήν Μικρασιατική ἐκστρατεία, γιά τήν ὁποία ὁ Γ. Βλάχος τῆς Καθημερινῆς ἔγραψε περίπου ὅτι ἔπρεπε νά ἐκτελεστεῖ! Ὁ Μεταξᾶς ἔκατσε στήν ἄκρη, ἀρνούμενος νά συμμετάσχει σέ μιά χαμένη, κατά τόν ἴδιο, ὑπόθεση, μή βοηθώντας ἄν μή τι ἄλλο τούς συνεξορίστους του στήν Κορσική πού ὡς κυβέρνηση, χάρη στό πλειοψηφικό καί τήν σύμπραξη μέ τό ΚΚΕ, ἔπρεπε νά διαχειριστοῦν σέ μιά μεταβαλλόμενη δυσμενῶς γιά τήν χώρα μας συγκυρία τό μικρασιατικό. Ὅμως ὁ Μεταξᾶς ἦταν στρατιωτικός, ἔχοντας ἀναδειχθεῖ στήν θέση του αὐτή μέ δαπάνες τῶν πολιτῶν καί ἡ συμπεριφορά του αὐτή δέν ἦταν ἔντιμη καί σέ καιρό πολέμου ἰσοδυναμοῦσε μέ λιποταξία. Σά νά μήν ἔφθαναν αὐτά, τήν ἑπομένη τῆς καταστροφῆς τῆς Σμύρνης, ἐπισκέπτονταν τόν γ.γ. τοῦ ΚΚΕ Ἰ. Κορδᾶτο, τόν γνωστό ἱστορικό, κρατούμενο στίς φυλακές Συγγροῦ (σ.σ.: δέστε ἀχαριστία, χάρη στό ΚΚΕ κέρδισαν τίς ἐκλογές τοῦ 1920, τίς τελευταῖες μέ σφαιρίδιο, ἄν καί μέ 7000 ψήφους λιγότερους τῶν "Φιλελευθέρων" τοῦ Ἐλ. Βενιζέλου, καί ἐδίωκαν τούς κομμουνιστές ) γιά νά τοῦ προτείνει κυβέρνηση συνεργασίας, πρόταση πού ὁ Κορδᾶτος ἀρνήθηκε. Ἡ κίνηση αὐτή ἐξόργισε τόν Γ.Α.Βλάχο (Γ.Α.Β.), πιθανῶς ἐκφράζοντας καί τούς φόβους ὅτι κινδύνευε καί τό πολιτικό σύστημα τῆς Ἑλλάδος, ἄν μέ τόν τρόπο αὐτόν τό ΚΚΕ κατόρθωνε, μετά μιά ἐθνική καταστροφή, νά βρεθεῖ στήν ἐξουσία. Λίγα χρόνια μετά ὁ Κορδᾶτος διαγράφηκε ἀπό τό ΚΚΕ ἐπειδή διαφώνησε μέ τήν ἀπειλούμενη ἀπεμπόληση τῆς Μακεδονίας ἤ πιό ἁπλά, ἐπειδή σκέφθηκε ὅτι πρῶτα πρέπει νά εἴμαστε πατριῶτες καί μετά κομμουνιστές.
Καί ἄλλο ἕνα ἐπιβαρυντικό γιά τόν Μεταξᾶ εἶναι πώς ὅταν καθιερώθηκε ἡ κοινωνική ἀσφάλιση ( προσοχή, τό ΙΚΑ ἱδρύθηκε τό 1934, πρό Μεταξᾶ ), ἐπέβαλε ἔκτακτη συνεισφορά, βάζοντας τίς ἐπιχειρήσεις νά πληρώσουν εἰσφορές καί γιά 5 χρόνια πίσω. Βέβαια, δέν εἶναι καί τελείως ἐπιβαρυντικό. Ἔκανε ἴσως καλά πού ἐξασφάλισε τήν χρηματοδότηση τοῦ ἀσφαλιστικοῦ, ὅμως ξεκίνησε μιά τακτική ἀντιεπενδυτική χωρίς ἀνάλογο ὄφελος γιά τούς ἐργαζομένους. Οἱ μετέπειτα κυβερνήσεις τόν ξεπέρασαν, καθιστώντας ἔτσι τήν Ἑλλάδα τήν τελευταία κομμουνιστική χώρα τοῦ δυτικοῦ κόσμου.
Τήν 1η φορά ἦταν, μαζί μέ τόν Β. Δούσμανη, ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλάδος στίς διαπραγματεύσεις γιά τήν παράδοση τῆς Θεσσαλονίκης ἀπό τήν Ὀθωμανική αὐτοκρατορία στό βασίλειο τῆς Ἑλλάδος, μέ τούς συμμάχους μας στόν Α' Βαλκανικό πόλεμο νά ἐποφθαλμιοῦν τήν νύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ, ὅπου καμμιά πληθυσμιακή ὁμάδα δέν ἦταν πάνω ἀπό 50%, ἄρα ὁ στρατός πού θά ἔμπαινε στήν Θεσσαλονίκη θά ἔκανε οὔτως ἤ ἄλλως κατοχή ( ἐνῶ στά νησιά τοῦ ΒΑ Αἰγαίου, μέ συμπαγή σχεδόν ἑλληνικό πληθυσμό, ὁ ἑλληνικός στρατός εἶχε πολύ εὐκολότερο ἔργο, συνεπῶς δέν τά 'κατέλαβε', ὅπως κάποιοι δόλιοι ἐπεχείρησαν νά παραχαράξουν τήν Ἱστορία "συνωστιζόμενοι", ἀλλά πράγματι τά ἀπελευθέρωσε - οἱ δέ δόλιοι τράπηκαν σέ "ἀπελπισμένη φυγή" ἀπό τήν συνειδητοποιημένη, εὐτυχῶς, σιωπηρά πλειοψηφία).
Τήν 2η φορά ὁ Μεταξᾶς καλοῦνταν νά συνειδητοποιήσει τίς συνέπειες τῆς καθαρῆς ἐπιλογῆς του σέ ἕναν πόλεμο μύρια τοῖς ἑκατό βρώμικο. Οἱ Βρεττανοί κατόρθωσαν νά παρασύρουν τούς Ἰταλούς κάνοντάς τους νά πιστέψουν ὅτι ἤμασταν εὔκολη λεία καί νά ἐπιτεθοῦν. Ὅταν ὁ Χίτλερ ἔμαθε γιά τήν Ἰταλική ἐπίθεση κατά τῆς Ἑλλάδος ζήτησε νά συναντήσει ἐπειγόντως τόν Μουσολίνι στήν Φλωρεντία. Ὅμως ἡ καθυστέρηση τοῦ τραίνου γιά 30 μοιραῖα λεπτά τήν κατέστησε ἄχρηστη, ὁ πόλεμος ξεκίνησε, ὁ Μουσολίνι κόμπαζε καί ὁ Χίτλερ ἦταν τόσο θυμωμένος πού δέν τοῦ μιλοῦσε. Καί τί νά τοῦ ἔλεγε, ὅτι ἔμπλεξε τόν Ἄξονα σέ μιά ἐπιχείρηση ὑψηλοῦ κινδύνου καί ἀμφιβόλου ὀφέλους;
Ὡστόσο οἱ Γερμανοί προσπάθησαν νά διαπραγματευθοῦν μέ τόν Μεταξᾶ τήν ἀνακωχή μέ τούς Ἰταλούς, χωρίς ὑποχώρηση τῶν ἑλληνικῶν δυνάμεων ἀπό τήν βόρειο Ἤπειρο καί λέγεται ὅτι ἔταξαν μέχρι καί Κύπρο καί Δωδεκάνησα σέ περίπτωση πού ὁ Ἄξων κέρδιζε τόν πόλεμο. Μιᾶς ὅμως καί ἡ Ἱστορία γράφεται ἀπό τούς νικητές, καί ἀλήθεια νά ἦταν αὐτά, δέν θά τό μάθουμε ποτέ θετικά.
Ὅπως δέν θά διαλευκανθεῖ καί τό μυστήριο περί τοῦ θανάτου τοῦ Μεταξᾶ τόν Ἰανουάριο τοῦ '41. Ἄν στά παραπάνω προσθέσουμε καί τό ἄλλο μυστήριο γιά τόν χρυσό τῆς Τραπέζης Ἑλλάδος, πού εἴτε ὁ Μεταξᾶς φυγάδευσε σέ μυστική τοποθεσία εἴτε οἱ Βρεττανοί ἅρπαξαν μές στήν ἀναμπουμπούλα τῆς ἐπερχόμενης γερμανικῆς εἰσβολῆς, σέ συνδυασμό μέ τόν περίεργο θάνατο τοῦ Κορυζῆ ( πρωθυπουργός μετά τόν Μεταξᾶ, διοικητής τῆς Τ.τ.Ε. ὥς τότε ), ἔχουμε δολοπλοκίες μέ βρεττανική ἀνάμειξη ὅσες θέλουμε.
Ὁ Μεταξᾶς εἶχε μιλήσει δημοσίως μόνο στίς 30.10.1940 σέ συνέντευξη τύπου. Κρατοῦμε δύο ἀποσπάσματα. Στό ἕνα καλεῖ τούς δημοσιογράφους νά καλύψουν εἰδησεογραφικά τόν πόλεμο, τόν ὁποῖο προέβλεψε μακρύ, μέ μόνο περιορισμό τόν πατριωτισμό τους, δηλώνοντας ὅτι δέν θέλει νά χρησιμοποιήσει λογοκρισία γιά τό ποιές εἰδήσεις θά ἀποκαλύπτονται καί ποιές ὄχι ( σ.σ.:ἄς θυμηθοῦμε καί τήν βύθιση τῆς "Ἕλλης", ἡ ὁποία ὀρθῶς ἀποσιωπήθηκε ). Στό ἄλλο μᾶς δίνει τήν πρόγνωσή του γιά τήν ἔκβαση τοῦ πολέμου, λέγοντας ὅτι ἡ Γερμανία θά χάσει τελικά, ἐπειδή δέν κατάφερε στήν Δουνκέρκη τό ἀποφασιστικό πλῆγμα κατά τῶν ἀντιπάλων της, ἄν καί βρισκόταν σέ πολύ εὐνοϊκή θέση μέ τόν χρόνο νά λειτουργεῖ σέ βάρος τοῦ Ἄξονα.
Ἡ θέση μου εἶναι ὅτι ὁ Μεταξᾶς πρέπει νά κριθεῖ θετικά ἀπό τήν Ἱστορία γιά τό 1940 καί τό 1912. Ὅσοι θέλουν πάντως καταδίκη του, ἄς μήν προσπαθοῦν νά ἀμαυρώνουν τό ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου. Ἦταν ἡ τελευταία μέχρις στιγμῆς φορά πού ἀντισταθήκαμε σέ κατακτητή, γιά τοῦτο καί θυμόμαστε τήν ἀρχή καί ὄχι τό τέλος τοῦ πολέμου γιά τήν χώρα μας. Τό τέλος ἐπεφύλασσε ἀρκετή ντροπή, μέ τόν Τσῶρτσιλ νά καλεῖ τά Χριστούγεννα τοῦ 1944 νά ἀρχίσει ἀπό τήν Ἀθήνα ὁ Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος καί ἡ μετατροπή μας σέ βρεττανοαμερικανικό προτεκτορᾶτο καί ὁ σπαραγμός πού ἀκολούθησε ἦταν τό τίμημα ἀποφυγῆς τῶν χειροτέρων ( σήμερα πιά ἔχουν σωπάσει ὅσοι ἐπί 4,5 δεκαετίες θρηνοῦσαν πού ἡ πατρίδα μας δέν ἐντάχθηκε στό κομμουνιστικό στρατόπεδο, ἐπειδή εἶναι πασιφανές πώς σέ μιά τέτοια περίπτωση θά ἤμασταν σήμερα 100 φορές χειρότερα ἀπό τήν πρό δεκαπενταετίας - 1992 - Ἀλβανία ). Ἐπανερχόμενος στά ἐπιβαρυντικά γιά τόν Μεταξᾶ, προτρέπω τούς κατηγόρους του νά τόν ψέξουν γιά τήν συμπεριφορά του στήν Μικρασιατική ἐκστρατεία, γιά τήν ὁποία ὁ Γ. Βλάχος τῆς Καθημερινῆς ἔγραψε περίπου ὅτι ἔπρεπε νά ἐκτελεστεῖ! Ὁ Μεταξᾶς ἔκατσε στήν ἄκρη, ἀρνούμενος νά συμμετάσχει σέ μιά χαμένη, κατά τόν ἴδιο, ὑπόθεση, μή βοηθώντας ἄν μή τι ἄλλο τούς συνεξορίστους του στήν Κορσική πού ὡς κυβέρνηση, χάρη στό πλειοψηφικό καί τήν σύμπραξη μέ τό ΚΚΕ, ἔπρεπε νά διαχειριστοῦν σέ μιά μεταβαλλόμενη δυσμενῶς γιά τήν χώρα μας συγκυρία τό μικρασιατικό. Ὅμως ὁ Μεταξᾶς ἦταν στρατιωτικός, ἔχοντας ἀναδειχθεῖ στήν θέση του αὐτή μέ δαπάνες τῶν πολιτῶν καί ἡ συμπεριφορά του αὐτή δέν ἦταν ἔντιμη καί σέ καιρό πολέμου ἰσοδυναμοῦσε μέ λιποταξία. Σά νά μήν ἔφθαναν αὐτά, τήν ἑπομένη τῆς καταστροφῆς τῆς Σμύρνης, ἐπισκέπτονταν τόν γ.γ. τοῦ ΚΚΕ Ἰ. Κορδᾶτο, τόν γνωστό ἱστορικό, κρατούμενο στίς φυλακές Συγγροῦ (σ.σ.: δέστε ἀχαριστία, χάρη στό ΚΚΕ κέρδισαν τίς ἐκλογές τοῦ 1920, τίς τελευταῖες μέ σφαιρίδιο, ἄν καί μέ 7000 ψήφους λιγότερους τῶν "Φιλελευθέρων" τοῦ Ἐλ. Βενιζέλου, καί ἐδίωκαν τούς κομμουνιστές ) γιά νά τοῦ προτείνει κυβέρνηση συνεργασίας, πρόταση πού ὁ Κορδᾶτος ἀρνήθηκε. Ἡ κίνηση αὐτή ἐξόργισε τόν Γ.Α.Βλάχο (Γ.Α.Β.), πιθανῶς ἐκφράζοντας καί τούς φόβους ὅτι κινδύνευε καί τό πολιτικό σύστημα τῆς Ἑλλάδος, ἄν μέ τόν τρόπο αὐτόν τό ΚΚΕ κατόρθωνε, μετά μιά ἐθνική καταστροφή, νά βρεθεῖ στήν ἐξουσία. Λίγα χρόνια μετά ὁ Κορδᾶτος διαγράφηκε ἀπό τό ΚΚΕ ἐπειδή διαφώνησε μέ τήν ἀπειλούμενη ἀπεμπόληση τῆς Μακεδονίας ἤ πιό ἁπλά, ἐπειδή σκέφθηκε ὅτι πρῶτα πρέπει νά εἴμαστε πατριῶτες καί μετά κομμουνιστές.
Καί ἄλλο ἕνα ἐπιβαρυντικό γιά τόν Μεταξᾶ εἶναι πώς ὅταν καθιερώθηκε ἡ κοινωνική ἀσφάλιση ( προσοχή, τό ΙΚΑ ἱδρύθηκε τό 1934, πρό Μεταξᾶ ), ἐπέβαλε ἔκτακτη συνεισφορά, βάζοντας τίς ἐπιχειρήσεις νά πληρώσουν εἰσφορές καί γιά 5 χρόνια πίσω. Βέβαια, δέν εἶναι καί τελείως ἐπιβαρυντικό. Ἔκανε ἴσως καλά πού ἐξασφάλισε τήν χρηματοδότηση τοῦ ἀσφαλιστικοῦ, ὅμως ξεκίνησε μιά τακτική ἀντιεπενδυτική χωρίς ἀνάλογο ὄφελος γιά τούς ἐργαζομένους. Οἱ μετέπειτα κυβερνήσεις τόν ξεπέρασαν, καθιστώντας ἔτσι τήν Ἑλλάδα τήν τελευταία κομμουνιστική χώρα τοῦ δυτικοῦ κόσμου.
